Αναμνήσεις από τον στρατό. Οκτώβρης χίλια εννιακόσια εβδομήντα ένα (1971). Ένα μουντό μεσημέρι το καμιόνι κατεβάζει έξω από το στρατόπεδο εκεί κοντά στο Ξηροκάμπη στην Σπάρτη. Παιδιά της πατρίδας βλαστάρια σχεδόν από όλα τα μέρη της χώρας μας καθώς φτάνουμε προτού το απόγευμα περιμένοντας τον κουρέα, χαϊδεύοντας τα κατσαρά μου μακριά μαύρα μαλλιά που σε λίγο θα τα αποχωριστώ. Καιρός να μπούμε μέσα στο στρατόπεδο. Βλέπω ένα χωριατόπαιδο με κόκκινα μάγουλα να κρατάει ένα βιολί, ήταν μαζί με τον πατέρα του. πάω και τους πιάνω κουβέντα.
-Με ρωτάει ο πατέρας από είσαι εσύ παλικάρι μου?
-Του απαντάω, από ένα χωριό από τα Γιάννενα, αλλά μένω χρόνια στην Αθήνα.
-Άκου παιδί μου λέει ο πατέρας, εμείς είμαστε ........................Συνέχεια εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου